We doen het allemaal wel eens op vakantie: gaan zitten op een bank aan de rand van een groot stadsplein. Al dat volk. Kijken hoe ze zijn en gissen hoe ze denken. Verhalen verzinnen bij al dat volk, want het is onze eigen soort en we gaan ervan uit dat we daar wel iets van afweten. Maar is dat zo? Zijn het niet de ingrijpende ervaringen die ons inpidueel tekenen en zijn we nog wel in staat elkaar te begrijpen als die ervaringen zo verschillend zijn? Een bom die ontploft op zo'n plein, bijvoorbeeld, temidden van al dat volk.