“If we could say it in words, there would be no reason to paint.” - Edward Hopper

Het beeld van de ‘femme fatale’ intrigeerde Lola Bogaert bij de creatie van Plethora. Ze grasduinde in werk van Gustave Flaubert, Frank vande Veire en Mario Praz die hierover heel wat te melden hadden.

“In de negentiende-eeuwse literatuur duikt de femme fatale op als ‘la belle dame dans merci’ die de man tot een slaafs werktuig van haar duivelse lusten maakt. Zij wordt steeds weer opgevoerd als een wrede, grillige, wraakzuchtige mannenverslindster. Haar schoonheid is altijd koud en ongenaakbaar, en betovert des te meer doordat haar lichaam en ziel de sporen dragen van de talloze uitspattingen waaraan zij zich ooit heeft overgegeven, of waartoe zij werd gedwongen. Dit laatste blijft dubbelzinnig, en eigenlijk ontleent zij haar betovering pas aan deze dubbelzinnigheid. Doordat zij in een duister verleden werd misbruikt en vernederd, is er iets onschuldigs aan haar koude wraakzucht en seksuele onverzadigbaarheid. Achter haar cynisme gaat een wanhopige, gekwetste vrouwenziel schuil.” - Frank vande Veire

“De seksuele uitspattingen tooide haar met helse schoonheid. Zou zij zonder die orgieën die zelfmoordglimlach hebben gehad die haar het voorkomen gaf van een dode, opgestaan om de liefde te bedrijven?”- Gustave Flaubert

“De femme fatale is een dodelijke vampier die, omdat zij geen druppel bloed bezit, zowel bij mannen als bij zichzelf al het bloed wegzuigt.” - Mario Praz

“Zij is een soort radicale antimoeder, een vrouw die geen leven geeft, maar juist alle leven bij anderen moet halen.” - Frank vande Veire