""In ‘Ode to a Love Lost’ harkt podiumkunstenaar Benjamin Abel Meirhaeghe de stukken van zijn gebroken hart bij elkaar. Zijn verdriet ontvouwt zich in beelden en muziek van schoonheid en verstilling.""

"Zijn eigen liefdesverdriet, dat aan de basis lag van Ode to a Love Lost , krijgt vorm in meerdere perspectieven. Ook in de soundscape klinkt een eclectische mix door van operarepertoire, jazz, blues en orkestmuziek."

"Liefde is in de breedst mogelijke zin. Even kwetsbaar als dreigend: dat is Ode to a love lost ."

"Naast flarden uit Debussy’ s compositie bij de ‘Faune’ van Nijinski, wordt telkens opnieuw één lang aangehouden klank aangehouden in een spanningsboog die op Wagneriaanse wijze nooit tot ontlading mag komen. De spanning van onverwerkt verlies en onbekende toekomst is er geniaal in vervat."

"De grootste verdienste van de makers is dat ze de clichés, die onvermijdelijk zijn bij oerthema’s als een ‘gebroken hart’, meestal op tijd versplinteren en aanvullen met mysterie."

"Meirhaeghe nodigt het publiek (…) uit om te reflecteren op onze – misschien onbewust – vastgeroeste theaterblik over wat ‘goed’ en ‘slecht’ theater is. En daarin schuilt een waardevolle oproep om oude structuren los te laten en nieuwe visies te verwelkomen."

"We gaan in Ode to a Love Lost op zoek naar de energie van de ‘afterglow’, zoals researcher Louise van den Eede het noemde. De zindering na een catastrofe. De nagloed van de oerknal. De stilte vlak nadat je hart breekt. In de scenografie heeft zich dat ondertussen vertaald in een reusachtige windgong van 8000 stalen pijpen, boven een tapijt dat de hele scène bedekt. In dat beeld komen oud en nieuw samen. Ik vergelijk mijn creatieprocessen graag met een centrifuge: ik gooi verleden, heden en toekomst erin, en er komt een voorstelling uit."

"‘Het is spannend en bevrijdend tegelijk. Veel voorstellingen vertrekken vanuit de zelfzekerheid van “hier ben ik en ik weet hoe het moet”. Die rol vind ik ook leuk (lacht), maar in Ode to a love lost is de motor eerder een gevoel van schaamte. Het is heel intiem als je zoiets bij iemand mag zien. Ik denk dat ik in mijn werk steeds meer op zoek ben naar zo’n vorm van radicale intimiteit.’"