Met Na de repetitie en Persona tekent Ivo van Hove voor zijn derde en vierde enscenering van een Ingmar Bergman tekst. Eerder oogstte hij al succes met Scènes uit een huwelijk (2005) en Kreten en gefluister (2009). Niet toevallig verbindt Ivo van Hove beide teksten waarin een actrice centraal staat. Bergman zoekt hierin de grens op tussen verbeelding en werkelijkheid, tussen ziekte en normaliteit. Hij stelt de vraag naar de betekenis van kunst in ons leven, glashard én liefdevol. In Na de repetitie ensceneert een oude regisseur al voor de vijfde keer Droomspel van August Strindberg. Na een repetitie treft hij de jonge, ambitieuze hoofdrolspeelster. Pratend over het stuk en het leven doemen spookbeelden uit het verleden op in de vorm van een moeder en een oude geliefde. Bergman laat een regisseur zien voor wie de illusoire wereld van het theater werkelijkheid is. In Persona, Bergmans meesterwerk uit 1966, ziet u een gevierde actrice die tijdens een opvoering stopt met spreken en zich terugtrekt in een bastion van stilzwijgen. Een jonge verpleegster probeert haar levenslust weer op te wekken. Maar langzamerhand beseft ook zij dat haar leven leeg en betekenisloos is.