Jonathan Littell, auteur van De welwillenden, voltooide tijdens het schrijven van deze roman ook een essay, Le sec et l’humide. Hierin toetst Littell de taal en beeldspraak van de Belgische fascist Leon Degrelle aan de theorie over het fascisme van de briljante Duitse socioloog Theweleit.

Guy Cassiers maakte de voorstelling Le sec et l’humide als voorstudie in de aanloop naar De welwillenden. In het Franse IRCAM – Institut de Recherche et Coordination Acoustique/Musique – dompelde hij zich onder in klankresearch en stemexperimenten. Daarbij ontstonden boeiende transformaties: gaandeweg vervaagt de scheidingslijn tussen de historicus Theweleit en zijn onderwerp. Door subtiele ingrepen op klank en stem doet Cassiers heden en verleden door elkaar lopen en wordt de verteller Degrelle zelf. Een even intrigerende als beangstigende transformatie (met dank aan de diepe stem van Johan Leysen).

Met deze stemmenverwarring komen we dicht bij het uitgangspunt van De welwillenden: dat we in vergelijkbare omstandigheden allemaal dader zouden kunnen worden.

In juli 2015 werd het toonmoment in Parijs zo goed onthaald dat de voorstelling een internationale tournee kreeg in Girona (ES) (Festival Temporada Alta), Parijs (FR) (Centre Pompidou) en Luik (Festival de Liège). In de zomer van 2017 was ze te zien op het Festival van Avignon.

Le sec et l'humide maakt deel uit van The Littell Project, met de steun van het Cultuur Programma van de Europese Unie.

We zien de zaken graag helder: goed en slecht. Maar in de versmelting van stemmen, waar Cassiers aan het eind ook een prachtige versmelting van beeld aan toevoegt, ligt Cassiers en Littells onderliggende boodschap: de fascist zit ook in de onderzoeker, ook in de verteller, ook in ons. Zwart en wit is een illusie, uiteindelijk is alles grijs. Een donkere boodschap, op een zonnige middag in Avignon. Maar een die beklijft.

Lucia van Heteren in Theaterkrant , 15 juli 2017