"Klytaimnestra krijgt hier de stem die ze nooit eerder kreeg. Niet eenzijdig die van hysterische furie (al blijft die aanwezig), maar ook die van zelf­bewuste powervrouw, sterk vertolkt door Maria Skoula."

"Inhoudelijk koppelt deze ‘Klytaimnestra’ zo de Griekse tragedies aan hedendaagse ontwikkelingen op een verbluffend vanzelfsprekende manier. Zonder één concrete situatie te benoemen herken je in de Agamemnoon van Stijn Van Opstal alle ‘Agamemnoons’ die vandaag een of andere trivialiteit – zoals de roof van Helena – aangrijpen om op gruwelijke wijze hun ‘belang’ veilig te stellen."

"Klytaimnestra dwingt Agamemnoon tot overmoed, tot hybris, tot godslastering zelfs. Hij weet dat, hij protesteert even, niet lang, en hij neemt de ruimte in. De theaterruimte, maar ook de symbolische ruimte van een macht die voorbij het politieke reikt."

"Wij hebben ons altijd aangetrokken gevoeld tot de Griekse tragedies", vertelt Jolente De Keersmaeker. "Ik denk dat de bron van de westerse beschaving en het westerse theater in die verhalen zit. En voor mij blijft een verhaal relevant zolang het met de wereld van de dag van vandaag te maken heeft."

"Zo hapklaar zijn de Griekse tragedies niet. De verhalen zijn vaak bijvoorbeeld heel vrouwonvriendelijk, vindt Jolente De Keersmaeker, die bewust Klytaimnestra als titel koos, en niet ‘Agamemnon’, de naam van haar man. Het toont hoe het materiaal van de tragedies tegelijk elastisch en weerbaar is. In andere tijden worden ze anders gelezen en vormgegeven, zonder aan zeggingskracht in te boeten."