25 juni 2010 – het doek in de Gentse stadsschouwburg gaat open en Gardenia gaat in première. Geïnspireerd door de indringende film Yo soy así van Sonia Herman Dolz, waarin de sluiting van een travestiecabaret in Barcelona de kapstok is om in de privélevens van een memorabele groep oude artiesten binnen te gluren, tekenden regisseurs Frank Van Laecke en Alain Platel en componist Steven Prengels voor een project dat in alle opzichten uniek kan worden genoemd.

Gardenia daalt af in de woelige levens van negen opmerkelijke mensen. Gardenia is geen fictie. Het is een uitzonderlijke getuigenis, een intiem relaas over hoop en verloren illusies. Zeven oudere personages die de schemerzone tussen man- en vrouw-zijn schijnbaar moeiteloos bewandelen. In contrast en harmonie met een ‘jonge kerel’ en een ‘echte’ vrouw. Elk met een zoektocht. Elk met een intrigerend verhaal.

De wereld omarmde de productie en twee jaar lang speelde Gardenia meer dan 200 voorstellingen over heel de wereld. In 2012 werd Gardenia genomineerd voor de prestigieuze Britse Olivier Award. Nadien werd het leven van de cast prachtig in beeld gebracht in de documentaire Before the last curtain falls, die op zijn beurt overladen werd met prijzen op internationale filmfestivals.

Tien jaar later komt de cast opnieuw samen. Of toch niet helemaal. Andrea verliet ons voorgoed. En met haar verdween Tina Turner. Met acht gaan ze verder. Acht individuen die zo bijzonder zijn, dat je ze wil kennen. Dat je ze wil omarmen.

Wat hen verbindt, zijn de diepe krassen op hun ziel.
Wat hen drijft, is de onvoorstelbare wil om te overleven.
In de hoop dat dit lukt. Door transformatie. Of niet.
In de wetenschap dat die prijs onwaarschijnlijk hoog is. Ook vandaag.
Klaar om weer de bühne te bestormen. 
Om te ontroeren en te verbazen.
Om te lachen en te zwijgen.
Om te schitteren, nog één keer, somewhere over the rainbow.