Wenen 1913. De Oostenrijks-Hongaarse dubbelmonarchie bestaat nog. De hoogste Weense kringen komen samen om de viering van het zeventigjarige keizerschap van Franz-Jozef in 1918 voor te bereiden. Zij willen een grotere en grootsere viering organiseren dan diegene die de Duitsers voor hùn keizer voorbereiden. 

We maken kennis met een kleurrijk palet aan personages: de mooie, dweperige Diotima, de conservatieve graaf Leinsdorf, de naïeve generaal Stumm von Bordwehr, de geslepen Pruisische industrieel von Arnheim, de ongrijpbare Ulrich, … Hun referentie is het verleden. Zij zien de realiteit slechts door de bril van een nostalgische voorbije grootsheid. Dat de straten van hun zo geliefde Wenen omwille van de uitbraak van acute paardendiarree langzaam verdwijnen onder keutels en vlaaien, kan de pret niet drukken. De knallen aan het einde van de voorstelling zijn vuurwerk, maar kunnen evengoed de eerste kanonschoten van de Wereldoorlog zijn.