Weduwe Ljubov Ranjevskaja keert terug uit Parijs naar haar ouderlijk huis in Rusland, een landgoed bekend om zijn oude kersentuin. Haar terugkeer is beladen. Enkele jaren eerder vertrok ze naar het buitenland, nadat haar man zich had doodgedronken en haar zoon was gestorven. Haar vroegrijpe dochter Anja heeft Ljubov overgehaald om terug te keren. Deze emotionele geschiedenis wordt doorkruist door een meer prozaïsch verhaal: Ljubov heeft schulden. Daardoor dreigt de kersentuin enkele dagen na haar terugkeer openbaar te worden verkocht. Samen met de andere bewoners van het landgoed hoopt Ljubov op een oplossing. Ze blijft geld uitgeven, niet in staat de feiten onder ogen te zien. Uiteindelijk zal de huisvriend Lopachin – een boerenzoon wiens ouders ooit nog als lijfeigenen op het landgoed hebben gewerkt – de kersentuin verwerven. Lopachin: een eigentijdse verlosser, die Ljubov bevrijdt van haar schuld.

De kersentuin is Tsjechovs laatste stuk. Geschreven aan het begin van de 20e eeuw is het een voorafspiegeling van een oprukkend neoliberalisme, dat alles op zijn weg onderwerpt aan de logica van het geld. De kersentuin is als een moderne hof van eden: een plek waar harmonie heerst en ieder zijn plaats heeft. Wanneer de eigenares Ljoebov Ranjevskaja zich weigert te schikken naar de wetmatigheden van het geld wordt ze, samen met haar dierbaren, als een moderne Eva van haar landgoed verdreven. In De kersentuin resoneert iets mee van onze tijd, waarin financiële schuld gelijk staat aan zonde tegen een allesoverheersend geloof. Hier kunnen we niet blijven. We moeten terug naar het verleden. Of we storten ons in een toekomst waarin alles anders zal zijn.