Is die werkelijkheid te ingewikkeld geworden om gevat te worden in een klassieke theatertekst? Is het daarom dat er de voorbije jaren zoveel romans werden bewerkt voor het theater? Dat lijkt de provocerende stelling te zijn in het gesprek tussen drie dramaturg-tekstbewerkers Bart Van den Eynde, Koen Tachelet en Erwin Jans.
De twee collectieven STAN en Olympique Dramatique daarentegen blijven geloven in ‘de universele kracht van een goed stuk’. Samen belijden ze hun liefde voor het woord en voor het repertoire, voor het zuivere spel en het acteerplezier, maar gaan in een gesprek met Bart Meuleman de scherpe politieke vragen over gender, diversiteit en engagement niet uit de weg.
Het werk van Mokhallad Rasem is diep verbonden met de verschrikkingen van de oorlog in het Midden-Oosten, het onmenselijke leed van hen die achterblijven én van hen die wegvluchten. In zijn recente voorstellingen, zoals bijvoorbeeld in Mother Song, gebruikt hij steeds vaker interviews met de direct betrokkenen. Hij werkt op die manier aan een archief van het verlies, hoe paradoxaal dat ook moge klinken. Een archief dat tegelijk een oproep is om niet nog meer te verliezen.
Op vraag van Toneelg(e)ruis boog Kristof Van Baarle zich over de jonge generatie theatermakers waartoe ook de vier P.U.L.S-ers behoren. Hij constateert bij hen in een breed scala van vormkeuzes een grote bezorgdheid over de staat van de wereld.
Misschien wat dichter bij huis is het thema van een reeks columns die werden geschreven – door professionals én door studenten journalistiek – naar aanleiding van de voorstelling Vergeef ons: de familie. Maar aangezien het gezin de hoeksteen is van de samenleving, is het er ook de spiegel van. Verstoorde familierelaties zeggen veel over het samenleven in de wereld buitenshuis.
We zeiden het al. Veel informatie. Veel perspectieven.
Veel leesplezier.
De redactie.
