Laverend tussen installatie en performance, start SUN-SET als een ode aan Eigengrau, een donkergrijs beeldvlak dat de mens waarneemt bij de afwezigheid van licht. Langzaam ontstaat er in het hoofd van de toeschouwer een ware Kopfkino, een soort interne filmprojectie voor én door het brein. In zijn kleur- en vormenspel heeft dat veel weg van de filmexperimenten van Stan Brakhage uit de jaren zeventig. Ook hij waagde zich aan prachtige ontstaansmythes: The fact is: the earth is falling into a well; the Sun is the top of the well, the blue sky the walls. The stars are reflections of the real stars behind the Sun.  

In een serie van verschillende ‘kosmogonische momenten’, vragen Ezra Veldhuis, Bosse Provoost en Oshin Albrecht zich net als Brakhage af: hoe kennen onze zintuigen betekenis toe aan een beeld? En welke consequenties heeft dat voor het speelvlak van het theater? Via minimale ingrepen – het ruisen van een speaker, het richten van een spot, het vallen van een doek – doorprikt SUN-SET het illusionisme van de black box. Gekende narratieven en structuren blijken niet meer wat ze voordien pretendeerden te zijn. Toch moeten we die revelaties niet interpreteren als een verlies: via eerder onzichtbare elementen, zoals de lichtdraden van een theaterspot, creëren de makers een ruimte voor steeds vernieuwde verwondering. In die oog-oefening belichten ze de ingenieuze mechanismen achter de theaterwereld zélf, en nodigen de toeschouwer uit om samen met hen de mogelijkheden van de zwarte doos af te tasten. 

SUN-SET is het vervolg op de eerdere samenwerking van Provoost en Veldhuis in Matisklo (2018). Hun synergie van beeldende kunst en theater toetst de eigenschappen van licht en de daaraan verbonden grenzen van verbeelding. Opgeroepen beelden vervagen onherroepelijk, om zich daarna weer te ontplooien tot iets nieuw. In SUN-SET voegt performancekunstenaar Oshin Albrecht zich bij Veldhuis en Provoost, en lijmt ze de voorstelling subtiel aan elkaar. Meestal laat ze het publiek echter helemaal los; zodat ook zij zich in al hun fragiliteit open kunnen stellen voor onbekende verhalen.