Het leven bezingen, SONG#2 van Abke Haring en Benjamin Verdonck

Abke Haring en Benjamin Verdonck maken beiden deel uit van het makersensemble verbonden aan het Antwerpse stadstheater Toneelhuis. Zij maakt voorstellingen die geroemd worden om hun uitgepuurde kracht, hij bouwde zichzelf met zowel projecten binnen als buiten de black box een reputatie op als ‘beeldend theatermaker’. Met Song#2 maken ze samen een voorstelling. Een gesprek.

Die samenwerking tussen jullie, hoe is die ontstaan?

Benjamin Verdonck: We kennen elkaar via Toneelhuis. Ik vind het werk van Abke Haring erg goed, haar taalgebruik en de muzikaliteit van haar teksten fascineren me. Ik had zin om haar teksten uit te spreken.

Omdat taal een medium is waar je zelf minder in thuis bent?

Verdonck: Het klopt dat ik vaak de titel ‘beeldend theatermaker’ krijg opgeplakt. Zelf vind ik dat raar. Ik heb veel talige voorstellingen gemaakt, maar het klopt dat ik interesse in het beeldende heb en ook al voorstellingen zonder woorden heb gemaakt.

Abke Haring: Wat mij aantrok in het werk van Benjamin was precies  zijn beeldend vermogen en dan vooral zijn kleurenpalet (lacht). Ook de rauwheid die uit Benjamins werk spreekt- de houding van alles of niets- trok mij aan. Het maken van grote keuzes; daar kan ik me wel in vinden.  

Wat moet ik van de titel: Song #2 maken? Een lied door twee makers?

Haring: Een lied voor, door of met twee: de titel is niet eenduidig en dat is goed. De verwarring mag van mij best bestaan. We staan wel samen op het podium, ja. Naast theatermaker zijn we ook beiden theaterspeler. Elkaar in het spel ontmoeten is iets anders dan samen iets maken. Je leert elkaar opnieuw, op een andere manier, kennen. Extra acteurs erbij betrekken: daar voelden we geen behoefte toe. Aan elkaar hadden we zo wel al vlees genoeg.

En dat ‘lied’ uit de titel?

Verdonck: In dit geval te begrijpen als levenslied of zoiets als het Hooglied uit de bijbel. Als mij nu gevraagd zou worden om Song#2 in drie woorden samen te vatten, dan zou het dat zijn: het leven bezingen.

Dat klinkt erg ambitieus. ‘Het leven’ is een erg algemene term, hoe maak je dat concreet?

Verdonck: Ik weet niet of ik het met de term ‘ambitieus’ eens ben. Hoe heb je het niét over het leven. Ik houd nogal van heldere metaforen: een diepe vijver, een zwart bos, een wit paard. Het ‘bezingen van het leven’ hoort daar voor mij ook bij.

Haring: We willen vooral een gevoel overbrengen bij de kijker. Tijdens het werkproces hebben we in eerste instantie bij veel koffie en sigaretten veel met elkaar gepraat, onder andere over scènes uit ons persoonlijke leven die een bepaald gevoel oproepen. Bijvoorbeeld: je bent veertien en je komt tot het inzicht dat je aan het groeien bent. Eens in de zoveel keer heb je in je leven dat soort grote inzichten.

Verdonck: Je snuift de lucht op en luistert naar de bossen en beseft dat bomen en dieren geen hol om je geven, zo vond ik het verwoord bij de schrijver Elias Canetti. Je kan kiezen: aan de kant gaan zitten of vrolijk verder de weg zoeken. Het gaat mij om een soort levensdrift.

Ik ken jullie als twee eigenzinnige makers met op het eerste zicht niet veel gemeenschappelijk. Vergis ik mij? Of is een gemeenschappelijke basis geen voorwaarde om samen te kunnen werken?

Haring: Ik zou zeggen dat we ‘zorgvuldigheid’ delen. Weliswaar op een andere manier zijn we allebei mierenneukers, het mag over precisie gaan. Maar Benjamin is het niet met mij eens.

Verdonck: Ik weet niet of het noodzakelijk is om dingen gemeenschappelijk te hebben. Tenzij misschien dat het belangrijk is dat we elkaars taal begrijpen, elkaar vinden in hoe we over dingen kunnen praten.

Benjamin Verdonck en Abke Haring, Song#2, van 29 november tot 8 december in de Bourlaschouwburg, Komedieplaats 18, Antwerpen.

Daarna op tournee doorheen Vlaanderen en Nederland, www.toneelhuis.be

Julie RODEYNS

Verschenen in H art magazine op 29 november 2012