Met Dagboek van een leeg bed schreef Mokhallad Rasem (Bagdad, 1981) een indringende, poëtische en beeldende theatertekst. Rasem voelt, registreert, bestudeert, ordent, denkt terug en durft bijna niet vooruit te denken. Er zijn herinneringen aan geweld, brand en dood. Herinneringen aan oorlog en vluchten. Rasem zelf is in 2005 vertrokken uit Irak, niet met het doel te vluchten, hij was op een Europees tournee met een theatervoorstelling. Uiteindelijk kwam hij in België terecht.

‘Voor het slapengaan / Zeggen we elkaar vaarwel / Zodat we niet beschaamd moeten zijn / Als we de volgende dag iemand verliezen’

Deze regels keren een aantal keer terug in de tekst. Het wordt een bezwering – op voorhand afscheid nemen om je niet te laten overvallen door de dood.

Schrijnend zijn de opsommingen van strijd en wanhoop waarin een zin als ‘Gisteren was er een groot feest omdat er heel weinig doden vielen’ als een vuistslag binnenkomt.

De tekst bestaat niet alleen uit woorden maar ook uit tekeningen. Wat opvalt is dat alle figuren op de tekeningen blinddoeken dragen. ‘Toen ik klein was, speelde ik altijd blinddoekje / Een spelletje dat zintuigen zot maakt en mijn verbeelding op stang jaagt / In één moment verdwijnt alles voor je ogen / En moet ik op zoek naar dingen die bliksemsnel verdwenen zijn / Ik blijf dat spelletje spelen / Alleen nu zonder blinddoek, want alles is al weg’

Het nawoord van deze drietalige uitgave (Arabisch-Nederlands-Engels), geschreven door dramaturg Erwin Jans, geeft een mooi beeld van de auteur en van de totstandkoming van de tekst.

Terras - tijdschrift voor internationale literatuur