In PLATINA (Toneelhuis & Zuidpool) zoekt Abke Haring het gezelschap op van een reëel aanwezige tegenpartij, gespeeld door Koen van Kaam, met wie ze in gesprek gaat. Of althans, met wie ze in gesprek wil gaan. Voor zover een gesprek ooit mogelijk is. Of toegelaten wordt. Of ontweken wordt.
Uit het juryrapport van de Vlaamse toneeljury:
"PLATINA is de laatste voorstelling van actrice en theatermaker Abke Haring bij het Antwerpse Toneelhuis. Het is een indrukwekkend afscheid geworden, waarin Haring in de beknopte, snijdende schriftuur die haar zo eigen is, het finale vaarwel oproept van een man en een vrouw.
De setting behelst niet meer dan een tafel en twee stoelen. Daarop, daarrond: twee mensen die zich afvragen of er tussen hen nog iets kan worden gezegd. Meer nog dan de woorden spreken de lichamen, sober gechoreografeerd en delicaat uitgelicht als een schilderij van Johannes Vermeer. Tussen de karige regels schuilt vooral stilte.
In PLATINA is een emotionaliteit voelbaar die in vorig werk van Haring vooral aanvoelde als woede, maar hier lijkt neergeslagen tot een droesem van mild verdriet. Het is die kwetsbare menselijkheid die indruk maakt – schreef de woeste Abke Haring voorheen ooit een authentieke liefdesverklaring? Koen van Kaam en Haring zelf spelen op de schoot van het publiek, met een ingehouden expressiviteit die bij momenten ondraaglijk is.
Finaal toont deze kleine parel hoe onverwoestbaar maar hopeloos het verlangen is naar écht contact, hoe spijt om het onuitgesprokene altijd te laat komt en hoe de eindeloos doordraaiende maalmolen van het leven – een gedempte soundscape van Jimi Zoet – blind en onverschillig zijn werk doet. Een mens zou er zijn geliefde eens stevig van omhelzen. Een kleinood, deze PLATINA, even onverwoestbaar als de titel erboven. Deze Haring is de aandacht van een groot publiek meer dan waard."
Uit het Juryrapport van de Nederlandse toneeljury:
“PLATINA laat je in drie kwartier alles van het leven zien. Een indringende voorstelling waarin Haring op nauwkeurige wijze het leed tussen twee mensen blootlegt. Dusdanig verbeeld dat het zowel voor publiek als de spelers onontkoombaar is. Ze weet de tekst zo onwaarschijnlijk goed fysiek te maken, dat de woorden haar hele zenuwstelsel overnemen. Haring heeft hiermee een geheel eigen signatuur ontwikkeld, waarbij ze de tekst als het ware in haar lichaam stopt en er via elke cel weer uit laat komen. PLATINA is wonderbaarlijk mooi om naar te kijken, ondanks de akelige pijn waar je niet aan kunt ontsnappen.”
PLATINA werd door de Nederlandse theaterjury genomineerd voor de Regieprijs 2018. De winnaar wordt bekendgemaakt tijdens het Gala van het Nederlands Theater, de ‘Oscaravond’ van het Nederlandse theater. Ter afsluiting van het festival worden hier de belangrijkste toneelprijzen uitgereikt, waaronder de Regieprijs, de Louis d’Or en Theo d’Or voor beste acteur en actrice.
Vijftien jaar na het gigantische succes van Poquelin I grasduint tg STAN opnieuw in het werk van Molière. Op het programma: Le Bourgeois Gentilhomme en L’ Avare. Actueler dan ooit. Een coproductie van STAN, Toneelhuis / Olympique Dramatique, Dood Paard, NTGent, ARSENAAL/LAZARUS.
Uit het juryrapport van de Vlaamse toneeljury:
"Met Poquelin II waagt tg STAN, voor de gelegenheid versterkt met Els Dottermans, Kuno Bakker, Stijn Van Opstal en Willy Thomas, zich voor een tweede maal aan Molière. Het resultaat is een al even eclatante bom als hun eerste Molière-montage uit 2003. Opnieuw gewapend met een gammel schavot als podium en een beperkt aantal attributen, waarvan sommigen ook al in de eerste Poquelin opdoken, brengen de acteurs in twee en een half uur een caramboleske montage van L’Avare en Le Bourgeois Gentilhomme. Samen onttakelen deze twee sociale satires op genadeloze wijze de burgerij. Het maakt van Poquelin II een hilarische ontmaskering van het burgerlijke ‘gedoe’.
In L’Avare draait de geldobsessie van het titelpersonage – een fantastische Willy Thomas – uit op een onverkwikkelijk kluwen van familie-intriges. In Le Bourgeois Gentilhomme toont vooral Damiaan De Schrijver zich in zijn sas als burgerman type “nouveau riche”. Marc Coucke had zijn Jourdain niet beter kunnen spelen. De waanzinnige kostuums van Inge Büscher zetten de wansmakelijke opzichtigheid van zijn personage nog meer in de verf.
Poquelin II is vintage Molière, brengt ons recht naar het hart van het zeventiende-eeuwse theater. En toch blijkt het op geen enkel moment een historische reconstructie, dankzij dit spelerstheater dat staat of valt met het directe contact met de zaal, zonder decor, zonder patserige illusie of ingenieuze manipulaties. Niks in de handen, niks in de zakken: elke speler is enkel op zichzelf en zijn collega’s aangewezen om het theater te laten ontstaan. Dat doen deze zeven spelers dan ook met brio: samen spelen ze vijftien rollen bij elkaar en bewijzen ze dat een repertoirestuk geen reanimatie behoeft, dat een oude tekst niet noodzakelijk een levend lijk is, maar even lillend en vettig kan zijn als het leven zelf.
Poquelin II is kolderesk, burlesk, grotesk, carnavalesk, maar bovenal vitaal: toneel dicht bij het leven zelf, terwijl het tegelijk het theatrale karakter van dat leven haarfijn bloot legt. Zo wordt Poquelin II een prachtige ode aan het meest precaire beroep in ons theaterbestel, dat van de toneelspeler/-ster zelf."
Poquelin II is ook te zien in Amsterdam in Theaterfestival Nederland - in de selectie specials.
De NTF specials zijn alle voorstellingen de niet aan de Officiële Juryselectie en in het TF programma mogen ontbreken. Poquelin II is geprogrammeerd omdat deze voorstelling geselecteerd is voor het Vlaams Theaterfestival.
Tibaldus gaat aan de slag met Yvonne, Prinses van Bourgondië (1935) van de Poolse avant-garde schrijver Witold Gombrowicz. Bij wijze van grap verlooft prins Filip zich met de weerzinwekkende Yvonne. De koninklijke familie en de hele hofhouding belanden hierdoor in een toestand van chaos. Het speelvlak is een cirkel op scène. Als toeschouwer stap je mee in deze arena waarin zich een ware strijd afspeelt.
Circuit X is het doorstromingsmodel dat de brug wil slaan tussen beloftevolle podiumkunstenaars en het brede publiek. Circuit X selecteert en toont op het Vlaams Theaterfestival ‘avontuurlijk’ jong werk. “Met ‘avontuurlijk’ wordt ‘niet vanzelfsprekend’ en ‘verrassend’ bedoeld. Voorstellingen die uitdagen en volgens ons door een groot publiek moeten worden gezien.
