John Körmeling stelt tentoon in galerij LLS Paleis. Hij breekt het grote raam aan de straatkant uit en vervangt het door een raam dat helemaal opendraait. ‘Je moet in elke galerij met een auto binnen kunnen’, vertrouwt hij me toe. De galerij ligt een halve meter boven het straatoppervlak. Wanneer het raam open is gedraaid, kan je de vloer als een podium zien en het voetpad als een tribune. Ik mag als eerste op het podium spelen met een werkje dat ik voor de eerste keer aan een publiek toon. Het heet Modern Love Waltz. Iedereen is er. John is er natuurlijk en Stella en Uli die goulash maakte en Guillaume en Nadja. Rafaël is er en Vaast, Gerard, Leen, Vincent, Els, Ria, Rufus, Johan, Luc, Kasper, Milan, Sitske, An Marie, Anne-Mie en Danny. Er komt iemand voorbij gefietst die zegt dat ze verpleegster is, dat wij niet weten hoe erg het is, dat we afstand moeten houden, dat we mondmaskers moeten dragen. En daar staan we dan Demian en Dennis, Anke, Sara en Debby, Harald, Koen, Tim, Remke, Joëlle en later Guy en Sylvia en Nel. Dan komt er een politiecombi aangereden en moet iedereen naar huis. Eén voor één druipen we af, slenteren we weg, gaan we terug naar onze doorgaans mooie kamers, bel-etages, ateliers, huizen met een tuin.
Omderweg vertelt iemand me dat hij elke week een uur gaat tekenen met de gevangenen van blok F in de Begijnenstraat. En dat ik daar ook zou kunnen spelen, of in de Permeke bibliotheek, de Primark, het Stadspark bij valavond.