Je eerste stuk, Nageslachtsfarce/genocide (2002), kleefde het etiket ‘theater over eenzaamheid’ op uw werk. Terecht?
HARING: Mijn theater is niet zomaar een vorm om het over ‘de eenzaamheid’ te hebben. Na mijn afstudeersolo schreef ik de solo’s Hoop (2006) en Linoleum/Speed (2009), ook over de moeder/kind-relatie. Vanaf Hout (2010) raakte ik andere thema’s en vormen aan. UNISONO is terug een solo en zou je een stuk over eenzaamheid kunnen noemen. Maar het gaat over veel meer. Ik wil focussen op de patronen in ons leven. Iedereen loopt in dezelfde patronen. Letterlijk en figuurlijk. Iedereen wordt geboren, wordt ouder en sterft. 
(…)
Ik wil een intiem stuk maken. Het liefst zou ik zelf de deur opendoen voor het publiek. En het decor is zo minimaal mogelijk. Zodat ik als het ware met de rugzak op tournee kan door Vlaanderen en Nederland. Of misschien speel ik wel in een omgebouwde garage ergens off-off-Broadway! UNISONO wordt een klein ritueel, een gebed haast. Het is een choreografie van gedachten in een intieme, stille ruimte. Je ziet en hoort de gedachtes van iemand die even niet weet hoe ze het – leven – moet doen. In deze samenleving is er heel weinig tijd voor stilte, twijfel en zoeken. Toch zie ik om me heen veel mensen zoeken naar waarom de dingen zijn zoals ze zijn. Dit stuk gaat over dat zoeken naar houvast. We willen allemaal ergens aankomen op een plek waar we rust, ruimte en vrede vinden.
(…)
De zorgvuldigheid waarmee ik aan de scènebeelden en de houdingen van mijn acteurs schaaf, is op het randje van irritant. En ik zou graag nog irritanter zijn. (Grijnst) Details zijn mijn grote liefde. In de details schuilt de schoonheid en de meerwaarde van de dingen. Ook de schoonheid van de natuur doet veel met me. De nerven van een blad, een druppel water. In FLOU (een voorstelling uit 2011 over de wegebbende liefde tussen een man en een vrouw, gespeeld door Haring en Han Kerckhoffs, nvdr.) viel water druppel voor druppel op de scène. Dat geluid werd versterkt, zodat je heel mooi die ‘drup’ hoorde. Ik wil die details zo precies mogelijk ensceneren. En ik doe geen water bij de wijn. Dan verloochen je jezelf. Het is je taak als kunstenaar jezelf niet te verloochenen. Ik maak geen theater om de mensen te plezieren. 

Waarom dan wel?
HARING: Om, zoals in UNISONO, stil te staan bij de snelle wereld. Theater maken, is verdomd moeilijk. De mensen willen eigenlijk een ontspannende avond beleven. Maar als maker wil je confronterende dingen zeggen en tonen. Toen ik zwanger was, wilde ik ook alleen maar ontspannen in het theater.
Maar waarom maak je kunst of theater? Omdat je iets wil verkondigen. Ik maak niet zozeer toneel voor maar met het publiek. Je focust samen op een gevoel, op pijn, je gaat daar even door en ervaart dan samen de hoop. Samen! Zonder dat je actief moet participeren of zo. Het theater is de mooiste plek waar einzelgängers samen kunnen zijn en zich verbonden kunnen voelen zonder dat ze ook echt een verbinding met iemand moeten aangaan.

Hoe zal UNISONO verbinden? 
HARING: Als een gebed. Ik focus onder andere op wat fotograaf Dash Snow in I Love You, Stupid toont: het rafelige alledaagse, een mens die over de rand gaat, haast versmacht in vuiligheid maar toch blijft proberen om gewoon te (over)leven. Blijven pogen. Het publiek mag rustig kijken en luisteren zonder aan een verhaal te hoeven denken. We hebben het daar moeilijk mee vandaag. We zijn het kijken verleerd in de zondvloed van beelden. Daarom houd ik van traag theater dat over je heen golft. (Veert recht) Weet je wat ik zou willen? Dat het stuk als een grote, gezamenlijke zenmeditatie aanvoelt. Iedereen wordt zen, ziet de details en ziet zo het geheel én de schoonheid ervan.

Verschenen in Focus Knack, 18.11.2015

Intussen verschenen de eerste recensies:
“Abke Haring is een van die actrices die meteen je aandacht vastgrijpt zonder dat ze er ogenschijnlijk veel voor moet doen. (…) Het heeft met haar ongrijpbare, mysterieuze uitstraling te maken; met haar intensiteit, priemende blik en loepzuivere zegging. De Theo d’Or voor haar vertolking in Hamlet vs Hamlet kwam heus niet uit de lucht vallen. (…) Met UNISONO voegt Abke Haring een fascinerende solovoorstelling toe aan haar curriculum.” – Johan Depaepe in Theaterkrant.nl, 25 november 2015
“Haring staat recht. Een tikkeltje herboren. Zo voel je je ook na deze voorstelling. Een tikkeltje herboren. Magie is het. (…) Haring speelt eerder een vorm dan een personage. Ze belichaamt een ritueel dat iemand dagelijks uitvoert om grip te houden op het leven te midden alle dingen. Het lijkt een ritueel om troost te vinden, of steun. Ze vertolkt een gebed dat we vandaag allemaal op de een of andere manier bidden. Nadien wil je nog eens. Nog eens kijken maar vooral nog eens lezen. Nog eens op de carroussel van ogenschijnlijk banale woorden zitten en rondje na rondje de helende impact van die woorden ervaren.” – Els Van Steenberghe in Focus Knack, 1 december 2015