De blinden geblogd

Op De PIT, het culturele platform voor en door jong Amsterdam, troffen we deze blog aan van Amber van Veen. Zij zag de voorstelling De blinden in de Amsterdamse stadsschouwburg. 

“Is het een toneelstuk, een installatie of performance? Ik ben er nog niet uit. Wat ik wel weet is dat De blinden heel indrukwekkend is. De voorstelling is gemaakt door Guy Cassiers samen met de spelers en makers van het Toneelhuis en gebaseerd op het stuk van Maeterlinck.

 Zoals de vrouw naast mij zo goed omschreef: “ik snap er niks van, echt helemaal niks, maar het was ontzettend mooi.” 

Het verhaal gaat over een groep blinden die achter zijn gelaten in het bos. De pastoor zegt dat hij zo terug komt, maar het wordt avond en ze zijn nog steeds alleen. Langzaam beginnen ze te beseffen dat de pastoor niet meer terug zal komen, ze zullen zelf de weg terug moeten vinden. Maar hoe?

Het bijzondere aan deze voorstelling is het decor en het geluid. De acteurs spreken niet, hun stemmen komen uit boxjes. Ook bewegen ze heel weinig, soms lopen ze een paar stappen of keren ze hun hoofd in de richting van iemand die ‘spreekt’.

Toch is De blinden geen voorstelling met weinig actie. Het decor verandert steeds door grote stellages met doeken die omhoog bewegen. Zo staan de acteurs op het ene moment voor een blauwe hemel en het andere moment in een donker bos.

Op een gegeven moment valt er een lamp naar beneden. Je hoort de zaal schrikken. “Het onweert,” zegt één van de blinden. Zo vervlecht de werkelijkheid met de fantasie. Wij zien een theater, maar voor de blinden is het een bos. En door de beleving van de blinden, zien wij ook een bos.

Tijdens de voorstelling worden er teksten op de muur geprojecteerd. En net zoals alles in deze voorstelling wordt dit niet gewoon geprojecteerd. Nee, de teksten werden geprojecteerd precies zoals je ze moet lezen. Net zoals de woordkunst van Paul van Ostaijen. De teksten worden ondersteund door muziek, of eigenlijk meer geluid. Harde geluiden die soms duidelijk iets voorstellen, maar vaak evengoed ondefinieerbaar zijn.

Wanneer de blinden denken nooit meer de weg terug te kunnen vinden komt hun redding. De hond die bij hen in het gesticht woont heeft ze gevonden. Het schattige robotbeestje trippelt met zijn mechanische beentjes tussen de blinden door die met alle macht proberen hem te pakken te krijgen. Ze vinden echter niet alleen de hond… Of ze ooit hun weg terug vinden, dat weet niemand.”

 

#uwvragenuwreacties

Ook interessante producties: