Bovendien, schreef ze, is het Mrs. waarmee ik u tot dusver aansprak, ook helemaal fout. Het moet Miss zijn, omdat u nooit getrouwd bent geweest. Maar die laatste fout heeft toch eerder met een gebrek aan kennis van de Engelse schrijf-etiquette te maken dan met een gebrek aan kennis van uw leven. Ik weet heel goed dat u nooit getrouwd bent geweest. Echt. Ik heb er zelfs iets over geschreven. 

Ik ben met Sally Shelton-Colby in gesprek omdat zij mij is aanbevolen als iemand die veel van de diplomatieke wereld aan het begin van de negentiger jaren weet. Spijtig genoeg denk ik dat het moeilijk wordt haar te ontmoeten. Ze is, zegt ze, druk met andere dingen. Bovendien heeft ze, en dat schrijft ze met nogal wat nadruk, onder Clinton gewerkt en niet onder Bush. 

Het was een moeizame dag vandaag. Daar waar ik erop hoopte, er bij het opstaan zelfs op rekende, een productieve dag te hebben, was het eigenlijk allemaal nogal frustrerend. Het probleem is dat ik tot dusver nog veel te veel lijnen heb en dat ik mij afvraag hoe ik die in godsnaam kan behouden zonder dat het een onontwarbare chaos wordt voor de toeschouwer. Want ik wil ook niet dat het zo wordt gesimplificeerd dat mensen het idee krijgen dat u eigenlijk voor één of twee vrij overzichtelijke dilemma’s stond. Waar nog eens bijkomt dat ik eigenlijk vind dat vereenvoudigingen van politieke problemen op hun beurt ook weer - of het nu voor het theater is of in een discussie - politiek problematisch zijn. Een versimpeling geeft toch ook een opvatting weer, namelijk: het is eigenlijk heel simpel. 

Er gebeurde vandaag trouwens nog iets anders en dat heeft een beetje met het voorafgaande te maken. Er kwam een moment, waarschijnlijk was dat dus ergens in de vierde dag, dat de omstandigheden me niet werkelijk meer hielpen. Bijna integendeel. Hoe fijn en inspirerend de plek ook mag zijn waar je zit, ineens kijkt dat script je aan en zegt: ik ben niet duidelijk. Ik ben niet interessant. Ik ben een cliché!

In haar brief schreef Sally Shelton-Colby overigens nog een klein bijzinnetje dat de dag toch ook nog wat ontroering gaf: “and I have not been in touch with April for years”. Merkwaardig genoeg kwam u door deze kennisgeving dichterbij dan ooit. Het was voor het eerst dat u van het papier en van het scherm afkwam en iemand werd. Omdat Sally Shelton-Colby u al jaren niet meer had gesproken. Maar daarvoor dus wel. 

Sincerely,
Willem de Wolf