In eerste instantie wel misschien. Alle instanties die daarop volgen zijn echter gecompliceerder. Want dé eerste instantie, de aanleiding is natuurlijk het gesprek. Hét gesprek dat u op 25 juli 1990 in Bagdad voerde met Saddam Hoessein. Waar zou het anders over moeten gaan? Punt is; ik wil er niet alleen een reconstructie van maken. Of eigenlijk wel, maar ik wil er nog het een en ander aan toevoegen. Ik wil onder andere uw innerlijke monoloog toevoegen. En dat is natuurlijk brutaal. Dat begrijp ik. Maar het wordt dan ook fictie. Het werk zal strictly unauthorized zijn.
En die status is belangrijk voor ons. Ik zeg bewust ons, want er doen meer mensen aan de productie mee. Guy Cassiers zal het stuk gaan regisseren, Erwin Jans doet de dramaturgie en, het belangrijkste wellicht, Katelijne Damen gaat u spelen. Het zijn stuk voor stuk vakmensen. Dat kan ik u verzekeren. Ook hen zal ik samen met het werk de komende tijd uitvoeriger aan u voorstellen. Want ik heb, en dat zult u inmiddels hebben begrepen, besloten af te zien van die uitvoerige introductiebrief. Ik ga u, zoals ik u gisteren al zei, elke dag iets schrijven. Dat lijkt mij op een of andere manier eerlijker, in ieder geval minder officieel en hoe dan ook voor mij nuttiger. Ik maak u deelgenoot. In die zin is het misschien goed om te weten dat ik vandaag heb besloten ook een April die terugkijkt in het stuk te verwerken. De April van nu. U dus eigenlijk. Nu.
Er is nog een andere kleine aanvulling op gisteren. Ik vroeg mij namelijk af of ik wel duidelijk genoeg ben geweest over het stapeltje boeken hier in de gang. Wat ik ermee bedoelde. Het ging natuurlijk over de ongelooflijke hoeveelheid kennis die is verzameld en wordt doorgegeven over een bepaald onderwerp, het Midden-Oosten bijvoorbeeld, en de vraag wat er vervolgens mee kan worden gedaan. De output dus van al die studie. Hier op Dupont Circle is de boekhandel Kramerbooks. Het is een bijzonder fijne plek, die door de week om 1 uur ’s nachts dichtgaat en in het weekend om 3 uur. En die boekhandel heeft, dat weet u ongetwijfeld, een afdeling politiek die werkelijk gigantisch is. Met op die afdeling ook veel boeken over het Midden-Oosten. Edward Said zei het al; het Midden-Oosten kun je het beste in de Verenigde Staten studeren.
Wat ik wil zeggen is; die droneaanval is toch geen gok? Er is toch onder de machthebbers in het Witte Huis iemand die bijvoorbeeld die papers van gisteren heeft gelezen, The emergences of the Modern Middle East volume 1 and 2? Of die op de politieke afdeling van Kramerbooks heeft rondgekeken? Ik maak me wat dat betreft best ongerust over de bijzonder aardige studenten die hier in het gebouw rondlopen als ik mij afvraag waarvoor ze studeren.
Ik wil u graag nog een ding vertellen over gisteren. Ik heb de president gezien! Of beter: ik heb de helikopter van de president gezien. Ik heb tegen een kraakheldere lucht een verlengde zwartgroene helikopter gezien met een witte buik. En die voer door de lucht. Geruisloos en langzaam vloog hij laag over Washington. Als een drone.
Sincerely,
Willem de Wolf
