Veel gasten hier studeren aan het SAIS, zoals ze de school noemen. Tijdens een wandeling door het pension vanmiddag zag ik ergens een grote plastic boodschappentas op een tafel staan. Er waren wat boeken en spullen uitgehaald. De achtergelaten en uitgestalde spullen van iemand die kortgeleden is vertrokken, was het eerste wat ik dacht toen ik het zag.
Tussen de boeken, waarvan er eentje volgens de titel over verantwoorde advocatuur ging, een tweede over hulpverlening in conflictgebieden en een derde een roman van Elena Ferrante was, lagen twee papers. The emergences of the Modern Middle East volume 1 and 2. Vuistdikke readers, de ene 752 pagina’s, de andere 666. Met kleine letters. Ik vond die verzameling op die tafel intrigerend. Of nee, niet alleen intrigerend, ik vond het aanvankelijk geruststellend. En later weer ontgoochelend. Ik weet het niet precies. Eigenlijk vond ik de verzameling een profiel. Een profiel voor een diplomatenstudent. Geruststellend omdat ze het blijkbaar allemaal had gelezen; de goede advocatuur, hulp in conflictgebieden, Elena Ferrante. En omdat de opkomst van het moderne Midden-Oosten blijkbaar zeer uitvoerig lesmateriaal is. En tegelijkertijd heeft ze juist dit dus allemaal achtergelaten, dacht ik. Want ik denk dat de spullen van een studente waren. De schoen stond er in ieder geval zo bij. Ik heb nergens aangezeten. Alleen heb ik achterin de readers gekeken, naar hoeveel bladzijden ze hadden.
Vorige week vrijdag heeft een Amerikaanse drone de Iraanse generaal Soleimani gedood. Op de uitvalsweg van het vliegveld van Bagdad. Het vliegveld dat u zo goed kent. Ik heb de beelden van zijn uitgebrande auto op CNN gezien. De omroep die u ook goed kent. De precisie waarmee de auto was geraakt was verlammend. Dat vond ik dertig jaar geleden eigenlijk ook al over de precisiebombardementen. Het wrak leek nog uit één stuk te bestaan, ik zag een klein kratertje in een grasveld naast de auto en er zaten wat modderkluiten tegen de ommuring van het vliegveld. Dat was het. Ik kon niet ontkomen aan het beeld dat binnen afzienbare tijd het hele luchtruim volhangt met drones, waaraan behalve een nauwkeurige camera en een mitrailleur een kleine bommenwerper is gemonteerd.
Zes uur nadat Soleimani werd opgeblazen, kondigde het Pentagon aan 3000 man extra troepen naar het Midden-Oosten te sturen. Vooral naar Irak. En natuurlijk moest ik weer aan u denken. Dat zal u niet verbazen. Ik moet bij alles wat er in het Midden-Oosten gebeurt aan u denken. Zijn de Amerikaanse soldaten eigenlijk ooit weg geweest sinds Desert Storm, dertig jaar geleden?
Ik ga proberen een stuk over u schrijven. En de titel van het stuk is uw voornaam. Ik zal u er de komende tijd dagelijks over vertellen. Hoe het vordert. Of niet. Vandaag heb ik vooral mijn aantekeningen over u proberen te ordenen. Dat klinkt weinig productief misschien, toch heb ik geen slecht gevoel. We zullen morgen verder zien.
Tenslotte nog even dit; ik vroeg mij af of u het aangenaam vindt om te weten dat ik deze brief schreef, terwijl ik naast een Amerikaanse vlag zat. Ik zal even opstaan, om er een foto van te maken.
Sincerely,
Willem de Wolf
