Jozef Wouters (1986) is scenograaf, theatermaker en beeldend kunstenaar. Wouters’ carrière in de podiumkunsten verliep via Scheld’Apen, d e t h e a t e r m a k e r en a.pass. Sinds 2017 maakt hij structureel deel uit van Damaged Goods. Als autonoom kunstenaar-in-residentie zet hij er verschillende projecten op, met als uitvalsbasis Decoratelier in Molenbeek.
Zijn werk verhoudt zich vaak tot een specifieke locatie en gaat in dialoog met ruimtes, sociale processen en collectieve verbeelding, zoals bij All problems can never be solved (2012) in de Modelwijk in Laken of het Zoological Institute for Recently Exctinct Species (2013) in het Brusselse Museum voor Natuurwetenschappen. Op Kunstenfestivaldesarts 2016 palmde hij met INFINI, een project dat tot op heden blijft groeien, de grote zaal van de Brusselse KVS in. Voor deze creatie, die geselecteerd werd voor het TheaterFestival 2017, vraagt hij denkers en kunstenaars welke beelden ze willen tonen het theater, om die vervolgens met zijn team te realiseren als enorme achterdoeken. Samen met Meg Stuart/Damaged Goods en dramaturg Jeroen Peeters werkte hij van 2017 tot 2019 aan het locatieproject Projecting [Space[. In 2019 maakte Wouters samen met Open Kunstenhuis Globe Aroma de voorstelling Underneath Which Rivers Flow, een geheime tuin vol wormgaten die leidt tot ongekende werelden. Deze locatievoorstelling ging in première tijdens Performatik 19 (Kaaitheater) en werd eveneens geselecteerd voor het TheaterFestival. Later dat jaar ging ook The Soft Layer in première op het Dream City festival in Tunis. Naast eigen werk ontwikkelde Jozef Wouters scenografieën voor onder andere Meg Stuart/Damaged Goods, Thomas Bellinck, Benny Claessens en Radouan Mriziga. Zijn boek Moments before the wind, een verzameling notities over scenografie die een inkijk bieden in zijn poëtica en artistieke praktijk, werd uitgegeven in september 2020 bij Varamo Press (ed. Jeroen Peeters).
Decoratelier is een voortdurend evoluerend project, gevestigd in een voormalige fabriek in Molenbeek. Sinds 2016 opereert Decoratelier als werkruimte voor kunstenaars en broedplek voor interdisciplinaire samenwerkingen en sociaal experiment. Het eerste project dat vorm kreeg binnen de muren van Decoratelier was Atelier III (2017), de voorloper van Projecting [Space[. In de zomer van 2020 vond in Decoratelier het openluchtfestival Something when it doesn’t rain plaats, een heterogeen programma met workshops, muziek, performances, screenings, trainingsessies, gesprekken en meer, samengesteld en georganiseerd in nauwe samenwerking met buurtbewoners en lokale organisaties. Een tweede editie volgde in de zomer van 2021. Datzelfde jaar ontwierp en bouwde Wouters met Decoratelier in Anderlecht het openluchtzwembad FLOW, een initiatief van Pool is Cool, samen met een 50-tal jongeren uit de buurt. Voor het tribunesysteem dat aan de basis ligt van FLOW en vele andere tribunes, scenografieën en (locatie)projecten van Decoratelier ontving Jozef Wouters een Henry Van de Velde-award 2022 in de categorie ‘Spaces’.
In 2019 werd hij voor Decoratelier samen met mede-oprichter en technisch directeur Menno Vandevelde bekroond met de Vlaamse Cultuurprijs (Ultima) in de categorie podiumkunsten.
In het seizoen 20022-2023 maakt hij voor Toneelhuis A Day is a Hundred Years, een tijdelijke tuin, gemaakt van lichte schetsen, vlugge bouwsels en korte gedichten die ervaring willen onthouden en doorgeven.
"Ik ben altijd op zoek naar de fase tussen de maquette en de afgewerkte vorm: de ruimte die twijfelt of ze al echt is of nog in ontwikkeling. Ook van het Decoratelier is het niet duidelijk of deze ruimte af is of een ruïne, gemeenschappelijk of afgesloten. Vroeger was hier een fabriek van auto-onderdelen, binnen twee jaar wordt deze platgegooid en komt er een kindercrèche. Het besef dat dit een transitieplek is en ik daar maar een deeltje van ben, vind ik oneindig interessant. Mijn werk moet niet bewaard blijven. Ik maak al vijftien jaar ruimtes en er is niets wat nu nog ergens bestaat."
“Wat mij interesseert aan scenografie is dat de ruimte ervan geen architectuur is maar eerder een proto-architectuur, die meer model is dan realiteit.”
- uit: De uitdaging is om het Decoratelier te runnen zonder een organisatie te zijn.
