Zelden werd een theatervoorstelling meer geprezen dan Ten oorlog. ‘Perceval en Lanoye schrijven toneelgeschiedenis,’ kopte de Volkskrant na de première. Het liep storm in de schouwburg, de tekstuitgave haalde de boekentoptien en de voorstelling won tal van prijzen. Eind 1999 opent Ten oorlog, in de regie van Perceval, het theaterluik van de Salzburger Festspiele, alsook het millenniumseizoen van het Deutsches Schauspielhaus in Hamburg. ‘De motor van Ten oorlog is taal,’ schreef Vrij Nederland, ‘Lanoye preludeert op Shakespeares teksten zoals en meesterpianist op composities van grote componisten.’

Deze pocket bevat de integrale oertekst waarop de tien uur lange voorstelling is gebaseerd. 

De versvorm bleef gehandhaafd, al verschuift de taal zelf van archaïsch naar brutaal eigentijds. De historische stof, vaak niet meer dan een anekdote, wordt uitgepuurd tot een driedelig theatergedicht over macht en overlevingsdrang, verteld aan de hand van zes geheel verschillende koningen. Ten oorlog blijft zodoende wel een bewerking van Shakespeares beroemde koningsdrama’s, maar de oorlogen die de koningen van Lanoye & Perceval voeren, bestaan minder uit waar gebeurde veldslagen dan uit universele, tijdloze conflicten. Zo kampen in Aflevering I de generaties (In de naam van de vader en de zoon), vechten in Aflevering II de geliefden (Zie de dienstmaagd des heren) en woedt in Aflevering III de strijd tegen Het Zelf (En verlos ons van het kwade).