De twee teksten van Abke Haring die deze bundel samenbrengt - UNISONO (2015) en PLATINA (2018) - kunnen als een tweeluik gelezen worden. Ze gaan over twee van de meest intense, maar ook moeilijkst te verwoorden menselijke ervaringen: het finale afscheid en eenzaamheid. In PLATINA proberen een zieke man en een vrouw in een ultiem gesprek afscheid te nemen. In UNISONO probeert de vrouw een vorm te vinden voor haar alleen-zijn.

Abke Harings teksten zijn uitgepuurd, uitgebeend. Vaak hard als steen. Dat ze toch weten te ontroeren, wijst erop dat die ‘uitgepuurdheid’ geen geschenk is, maar afgedwongen op een traumatische ervaring. Achter de woorden opent zich een pijnlijke diepte, maar die diepte is ook de ruimte waarin uitgereikt kan worden naar de andere. Die dimensie wordt steeds sterker. De energie van Harings teksten richt zich op iets groters, op iets dat zich buiten de tekst beweegt en de tekst - het woord, het spreken - pas mogelijk maakt. De ondertitel van UNISONO luidt niet toevallig ‘een gebed’.