Benno Barnard werd door het Belgische gezelschap Blauwe Maandag Compagnie gevraagd een toneelstuk in verzen te schrijven. Het zou een stuk worden voor Chris Lomme.

‘Er is geen vrouw die ik niet ben geweest:
De jonge minnares, de intrigante,
De ingénue met valse pijpekrullen
(…)
Vervolgens rijpte ik tot rollen waar
De erotiek in stotterde, zoals
De echtgenote, de hysterica,
De koningin.’

Het stuk gaat over een vedette die ook op het toneel niet kan ontsnappen aan haar moeder, haar dochter, haar leeftijd en het spook van Marlene Dietrich:

‘Natuurlijk heeft de tijd zijn kalme mes In mijn gezicht gezet. Een onzacht handschrift, maar godzijdank geen zaal die het kan lezen.’

In Het mens doet Benno Barnard opnieuw een ernstige poging om de traditie van het NBederlandstalige versdrama in ere te herstellen. Eerder werd All for love (Atlas, 1993) van John Dryden in zijn vrije bewerking in vijfvoetige jamben een groot succes in schouwburg en boekhandel.