“De doden begraven is een van de oudste rituelen die de mensheid kent. Maar de broer van Nouria is een jihadi die bij een zelfmoordaanslag is omgekomen. En dat verandert alles.” - Guy Cassiers

Een ‘hellhole’ werd Molenbeek genoemd door een zekere president. Dat was begin 2016. Stefan Hertmans was toen al aan het schrijven aan zijn Antigone in Molenbeek. Hij had eerder in zijn oeuvre Antigone al tot hoofdfiguur gemaakt maar nu zou hij Antigone middenin de huidige superdiverse samenleving plaatsen.

Antigone heet nu Nouria en is een rechtenstudente. Een van haar broers radicaliseerde, trok naar het Midden-Oosten, vocht voor IS en kwam om bij een terroristische aanslag. Nouria wil maar één ding en dat is de stoffelijke resten van haar dode broer begraven. Die worden echter niet vrijgegeven. Nouria breekt binnen in het Forensisch Centrum waar de resten bewaard worden, maar wordt betrapt en opgepakt. Van daar af gaat het mis. 

Voor de vormgeving van de voorstelling werkt Guy Cassiers samen met Charlotte Bouckaert. Het woord dialogeert met videobeelden en met het laatste strijkkwartet (nr 15) van Dmitri Sjostakovitsj, waarin de componist afscheid neemt van het leven.